İKİ GÜVERCİN

Sabahları pencereme konan iki güvercinle uyanırdım. Perdemi yavaşça aralar, sessizce onları seyrederdim. Aslında görürlerdi beni, ama eskisi kadar ürkmezlerdi..Belki de umursamazlardı. Birbirlerine adeta şarkılar söyler, ayrı ayrı asla uçmazlardı. Sevgi sözcükleri fısıldarlardı kulaklarına. Anlardım..Hiç kıpırdamadan öylece bakardım.Belki bir şeyler söyleyebilirlerdi,belki bir haber olabilirdi, iyi ya da kötü razıydım.Ama her seferinde hevesim körelir,perdemi bir hışımla kapar ve mutfağıma yönelirdim.Onların suçu var mıydı peki? Hayır!Yoktu..Suçlu biri varsa hala umut dolu bekleyişimdi...

Elimde değil yine iki türk kahvesi yapmışım.Dalmışım bana aldırma..Senin de dediğin gibi delinin tekiyim. Yok yok! sakın bana gönül koyma, bilirsin dayanamam. Haklısın.Sana bu kocaman dünya da ne verebilmiştim. Seni mutlu edebilmiş miydim? Yoksa mutlu olan sadece ben miydim yanında..Bencillikle yoğurduğum sevgim mi..?

Yıllarca ölüm ne demek? diye sordum kendime..Çözemiyordum.Oysa ölümü görmüştüm ben.Yaşamıştım.Bitmek bilmeyen feryatlarla büyümüştüm.Daha küçücükken alnıma dayanan öksüz damgasıyla yetişmiştim. Ölümü benden iyi kim bilebilirdi? Kim çözebilirdi?..Ama anlayamamıştım o zamanlar bu acıyı..Küçük bir kızın acıya vereceği,ölüme vereceği yanıt olabilir miydi..Kahvemi kocaman yalnızlığımla yudumlarken, sımsıcak damlaların yanağımda süzülmesiyle anlıyorum.."Ölüm" senin gittiğin gün demekti..Ölüm bu kahveyi yapayalnız içişimdi...Sırılsıklam olmuş bir yastıkta uyanmaktı ölüm.

Biliyorum gelmeyecektin. Her gece başka aşklarda uyanacaktın..Olsun razıydım..Sen mutlu olacaksan, dayanırdım! Nasıl olsa iki güvercinim vardı..Onlardan biri sendin..Her gün konacaklardı pencereme..Bana şarkılarını yine söyleceklerdi. Bu da yeterdi. Sabah ezanıyla yine yapacaktım içimin ta derinliklerine inen kahvemi..Yine iki fincan konacaktı
masaya..Anlatacaktım,dinleyecektin..Bana deli edasıyla bakacaktın.. sonra solgun yüzünle tebessüm edip, yanağıma ufacık bir buse konduracaktın..Sonra kapımı aralayan yalnızlığıma beni geri verecektin..razıydım. Binlerce fahişe yerimi doldurduğuna göre buna da katlanmalıydım..Ben neydim!...

Bugün elime aldığım kalemde , ürperdiğim ezan sesleri kadar ılık rüzgarlar doldu yüreğime..Yine sabah olmak üzereydi. Gelirdi birazdan güvercinlerim..Biri sendin..Bu sefer kollarıma alıp doyasıya öpecek,kokusunu içime işleyecektim. Sesini kulağıma yanaştırıp, rüzgarını hissedecektim..Sabaha kadar bırakmayıp, gözlerini seyredecektim..İşte bugün kahvemi yalnız içmeyecektim..Affet beni! Ben sanırım seni çok özlemiştim.

Perdemi araladım..Geciktiler bugün, olsun geleceklerdi nasılsa...En iyisi kahvemi hazırlayıp öyle beklemekti..Hemen mutfağa koştum. Tam sevdiğin gibi..Orta şekerli. Hayatın tadı gibi..İşte şimdi senleyim..Seni içime çekebilirim.Acı bir ses duydum aniden, korktum! Sesin geldiği yönü bulamıyordum...Sanki birileri ölmüş, feryat ediliyor gibi şarkıyla karışık bir ağıttı bu..Pencereme devirdiğim bardakları umursamamışcasına umarsızca koştum..Gözlerimde yine tanıdık damlalar beliriyordu..Kalbim bir kuşun ki kadar hızlıydı..Gözlerimi açmakta zorlanıyordum. Perdemi araladım..Güvercinlerden sadece biri gelmişti..Diğeri yoktu..!

Figaro